Mak Lekarski - Papaver Somniferum

Mak lekarski wywodzi się z Azji Mniejszej, z zachodniej części basenu Morza Śródziemnego i z Afryki Północnej, w stanie dzikim nie występuje, znany już w starożytności.

Udokumentowane relacje stosowania opium w uśmierzaniu bólu pochodzą z Azji Mniejszej ok. 1500 roku p.n.e. Uprawę maku w celu uzyskiwania opium prowadzi się od ok. 2 tys. lat. W XIX i XX wieku dokonano wyizolowania z opium licznych alkaloidów, opisania ich własności, a także opracowania półsyntetycznych lub syntetycznych pochodnych związków chemicznych, często o znacznie większej skuteczności. Morfina i kodeina to najważniejsze i stosowane na najszerszą skalę alkaloidy uzyskiwane z maku lekarskiego. Mają działanie przeciwbólowe, przeciwkaszlowe i przeciwbiegunkowe.

Łodyga osiąga 100-150 cm wysokości, jest prosta, sztywna, drewniejąca, zakończona pojedynczym kwiatem, pokryta wyraźnym białym nalotem. Liście są duże, nieregularnie powcinane, obejmują łodygę. Kwiaty są duże, średnicy do 10 cm, barwy białej, jasnofioletowej, różowej lub czerwonej, a nawet żółtej, z charakterystycznymi ciemnymi plamkami u nasady, pojedyncze lub pełne. Mak kwitnie od czerwca do lipca. W ogrodach uprawiane są liczne ozdobne odmiany. Po kwitnieniu rośliny zasychają, a na usychających pędach pozostają owoce - kuliste torebki, zwane makówkami, zawierające nasiona o barwie zależnej od odmiany.

Wymagania

Wymaga gleby żyznej, wapiennej, przepuszczalnej oraz słonecznego stanowiska.

Rozmnażanie

Rozmnaża się go przez nasiona wysiewane partiami od marca do kwietnia, bezpośrednio na miejsce stałe. Siewki należy przerywać - ostateczna rozstawa powinna wynosić 25-30 x 20 cm. Rośliny nie lubią przesadzania.