Szafirek - Muscari

Szafirki to niewielkie, choć bardzo atrakcyjne i łatwe w uprawie rośliny cebulowe. Kilkadziesiąt gatunków tego rodzaju występuje w krajach śródziemnomorskich i w Azji Mniejszej.

Szafirki należą do roślin cebulowych. Najbardziej rozpowszechnione są dwa gatunki o podobnej budowie roślin i porze kwitnienia: szafirek armeński -Muscari armeniacum oraz szafirek groniasty -Muscari botryoides. Kwiaty tego pierwszego są drobne, białe lub szafirowoniebieskie, zwisające na krótkich szypułkach, zebrane w gęste grona na pędzie 20 cm wysokości. Natomiast szafirek groniasty ma kwiaty fioletowoniebieskie z białym brzegiem lub białe, osadzone na krótszym pędzie - 15 cm.

Szafirki są znakomite do ogrodów skalnych, na obwódki, grupami na trawniki, rabaty oraz jako dodatek pod krzewy ozdobne.

Wymagania

Szafirki nie są bardzo wymagające i radzą sobie prawie na każdym stanowisku. Najlepsze warunki to żyzna, próchnicza, piaszczysto-gliniasta gleba, niezbyt wilgotna. Stanowisko słoneczne do półcienistego.

Rozmnażanie

Muscari rozmnażamy z nasion lub cebulek przybyszowych. Siew wykonujemy jesienią. Cebule wykopujemy i przesadzamy od czerwca do września.

Pielęgnacja

Szafirka groniastego sadzimy na miejsce stałe we wrześniu a armeńskiego raczej w październiku, aby uniknąć przemarznięcia liści, które dzięki późnemu sadzeniu pojawią się dopiero wiosną. Szafirki sadzimy grupami, ponieważ wówczas najładniej się prezentują, w rozstawie 7x10 cm na głębokość 5-10 cm, zależnie od wielkości cebul. Muscari mogą rosnąć w jednym miejscu do 5 lat, choć pamiętajmy o ich zasilaniu. Podczas suszy należy je podlewać, dzięki czemu będzie obfitsze kwitnienie oraz większy przyrost cebul. Zaleca się również usuwać przekwitłe kwiaty, co nie dopuści do wytworzenia się nasion, których wytwarzanie bardzo osłabia roślinę. Podlewanie kończymy pod koniec maja, gdyż wówczas roślina przygotowuje się do spoczynku.